2ª PARTE
I.A amizade personificada
O curso estaba a piques de rematar. Lois o marabillas, Quique
e Toñito andaban daquela en terceiro curso de bacharelato no instituto que
estaba situado noutra vila veciña, a doce kilómetros da súa. Todos os días
tiñan que coller o coche de liña ás oito da mañá na parada do autobús que hai
perto da casa do Mar. O máis preguiceiro era Lois o marabillas que ás veces
viña cunhas lepas apegadas aos ollos e que lle baixaban atá as meixelas e o
nariz que daba noxo; pero pola contra sempre foi o máis parrandeiro dos tres;
cando chegaba á parada sempre tiña un chiste que contar. Mexabamos a rir coas
súas parvadas. Os tres eran amigos inseparables dende que pequerrechos ían á
escola nacional da vila onde comezaron os seus estudos de primaria.
Como non
cabían os tres nos asentos dispostos en ringleira de a dúas que tiña o coche de
liña, ían atrás de todo, onde máis se move e bate o autobús cando collía as
ducias de fochancas que hai na estrada. Aquel coche de liña semellaba feito na
primeira guerra mundial. Era de ferro, con unhas defensas dianteiras que mesmo
semellaba un tanque de combate. A baca do autobús, enriba, sempre cheiña de
petates, había de todo: maletas, caixas de madeira e ata gaiolas con pitos que a xente mercaba na Capital; uns a
vender os productos das leiras e outros a mercalas, deste xeito son os
mercados. As fiestras eran de cristal groso e tremían con un barullo
enxordecedor cando o Sr.Amable, que era así coma se chamaba o condutor, reducía
a marcha e deixaba o coche en ralentí nas paradas regulamentarias que había que
facer para coller aos demais alumnos do
instituto. Tamén daquela había revisor que viña sendo unha figura, metade
sereno e metade cobrador de impostos i era o encargado de cobrar o precio do
billete que por aquel tempo aínda era en pesetas.
O instituto estaba ao carón do mar, perto da praia e dende as
fiestras da clase podíase mirar aló ao lonxe a illa, que exercía nos tres
compañeiros e amigos unha atración enfeitizante. Ficaban de cando en vez co
nariz pegados aos cristales, deixando un debuxo de dous puntiños pequenos de
bafo da súa respiración. Máis dunha vez pillounos o profesor de lingua e literatura, que como
era medio poeta, rifaba nos alumnos máis distraídos con algunha das súas
poesías máis senlleiras:
Tres moscóns apegados á
xanela,
seica andan aos
biosbardos,
namentras os demais
coma parvos
fican mirando pra ela.
-Era todo un poeta, e millor profesor.
As clases remataron a finais do mes de xuño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario