VI. As ensinanzas do Vello Bardo
Despois da presentación oficial aos demais membros da
Comunidade na aldea de Bargon, a ofrenda aos deuses e a esmorga, Morlinguer
adicouse dende aquela con moito agarimo a ensinar aos pequenos da aldea de
Bargon, guialos e alumealos co seus amplos coñecementos.
Despois do tempo regulamentario á ensinanza
que adoitaba facelo debaixo do carballo da Golvada,
ía xunto co pequeno Brión aos cantís
perto da enseada de Canivelas onde xuntos
contemplaban ao lonxe coma o sol devalaba e afundíase misteriosamente na
liña do horizonte. Xa coñecemos que os Romanos pensaron daquela cando chegaron
a Gallaeci e toparon cos cantís
batidos polo mar ferido e viron que o camiño detíase abruptamente, que aquelo
non podía ser outra cousa que o fin do mundo, o Finis terrae, e que máis aló ben podería ser a morada dos deuses do
Infernum, o mundo descoñecido e sinal
inequívoco de malos presaxios. A illa de Aunios viña a ser entón o derradeiro
recuncho do mundo coñecido O Finis Finis
terrae.
Dende que o
vello Bardo vira ao pequeno Brión na praia de Lagoelas sabía que ía ser o seu
discípulo máis adiantado, a quen poder envorcar todas os seus coñecementos e
confidencias, ademais de ter un amigo inseparable e incondicional para o pouco
tempo que lle quedaba de vida neste mundo.
Morlinguer,
con máis de sesenta anos no seu lombo xa ía vello. Hai que ter en conta que
para aquela época dificultosa chegar aos cincuenta era pouco menos que un
milagre, porque a esperanza de vida non
acadaba no millor dos casos as cuarenta lúas. Os seus días neste mundo estaban
a piques de rematar: él sabiao e tamén o pequeno Brión. Ao seu carón
acompañabao a súa cadela moura con pintiña branca no seu rabo curto, coma
sempre. As leccións maxistrales seguidas con atención polo pequeno Brión
abranguían todos os eidos do coñecemento: a filosofía, astronomía, coñecemento
do medio, e por suposto a arte da oratoria e a poesía. Podemos dicir que non
eran leccións ao xeito, senon conversas,
diálogos entre o mestre e o alumno (igualiño
que centos de anos despois fixera un tal Sócrates, filósofo Grego con Platón).
No hay comentarios:
Publicar un comentario