IV. Obxetivo cumprido; a viaxe á illa
Aló vemos un sábado pola mañá aos tres amigos no peirao da vila, cargados
coma burros cos seus petates: tenda de campaña, mochilas e comida dabondo que
lle meteran, coma non, as súas nais, e que mais que de campamento semellaba que ían
á emigración cara á Suiza, por exemplo.
Embarcaron
nun monocasco de madeira, antigo bateeiro agora reconvertido en barco de pasaxe
e que era o único que facía só no verán a ruta cara á illa. A travesía durou perto de unha hora.
Os tres compañeiros puxéronse en todas as partes do barco: na popa, vendo coma
as ondas deixaban detrás un ronsel que mesmo semellaba unha corredoira
revirada; na proa, dándolle o vento nas súas facianas; en babor e tamén en
estribor onde estaban os flotadores que semellaban as roscas que os seus
padriños lles agasallaban no día de Reis. Ata mesmo chegaron a entrar na ponte
de mando convidados polo patrón do barco que se chamaba Checho e que era moi
amigo do pai de Lois o marabillas, pois andiveran xuntos nunha empresa armadora
que tiña barcos pesqueiros que ían ao Gran Sol irlandés. Despois, o pai de Lois
sufrirá un accidente nunha marea e o Instituto Social da Marina déralle a
invalidez absoluta, e ficara dende aquela na súa casa. Coma tiña tempo libre
dabondo, aficionouse aos libros de Historia antigua e aos de Prehistoria. Tiña
unha teima moi particular no tocante coa Cultura Celta.
Checho, canso daquela
vida mariñeira e pasaren moitos días e tamén noites fóra do fogar comprara cos
seus pequenos aforros este barco, e tiña tamén unha pequena taberna que facía
ao mesmo tempo de tenda e almacén para os poucos habitantes da illa que aínda
vivían alí.
Chegaron ao
pequeno peirao da illa. A marea estaba tan baixiña que Toñito estivo a piques
de cair ao mar co seu petate. Aferrouno o patrón do barco pola mochila: Seica
gústanche os peixes, meu?
Aos irmáns maiores
puxéranselle a faciana esbrancuxada: menuda liada imos a ter na casa se lle
pasa algo a estes rapaces!- Agora xa sabemos que os tres amigos conqueriran o
seu desexo de ires á illa con algunha ca outra argallada de por medio e os pais
fixéranlles aos irmáns maiores responsables de que chegaran sans e a salvos. En
definitiva, ían a ser por uns días os seus titores legais.
Afastándose
do peirao, subindo unha pequena costa empinada
e deixando a man esquerda a cantina de Checho, viraron a cen metros á dereita e
dirixíronse polo camiño de terra e pedras poeirento á praia de Lagoelas. A illa
estaba un pouco pelada demais de árbores. Seica foi por mor dun lume
descontrolado que houbera hai anos e que prendeu nalgúns soutos pequenos que
aínda quedaban. Tempo máis tarde fixeran unha repoboación con piñeiros, pero xa
non sería o mesmo, según nos contaban os máis vellos da lugar, que viñan a ser
unha especie de colonos, que traballando a reo na terra, ésta non era súa(isto
merece unha consideración xurídico sociolóxica aparte, pero non é nin o momento
nin o lugar, coido).
Temos que
dicir que daquela, a acampada na illa era ceibe, respetando por suposto de non
botar merda algunha-bursas, latas e cristais sobre todo e non molestar aos
poucos veciños que quedaban aínda. Mesmo había rótulos no peirao advirtíndoo.
Coma ten que ser.
Chegaron ao pequeno
souto que hai a menos de cen metros da praia e puxéronse a montar as tendas de
campaña.
Lois o
marabillas, que en principio era o máis espabilado dos tres, fixo unha liada de
medo cos ventos, cos paus e máis coas
cordas. Tivemos que pedir axuda ao irmán de Toñito.
- Pero vos que fixéstedes coa tenda, seica sodes parvos ou!,
deixádame a min.
Montouna nun tris, con maña de un experto boy scout. Seica
aprendera na mili, nas moitas manobras que lle tocara apandar.
Puxeron as
tendas unha a dez metros da outra porque cada grupo tiñamos que ter o noso
espazo vital de liberdade, coma ten que ser. A nosa primeira noite na illa
durmimos coma paxariños despois do nervios e a emoción da viaxe, alumeados por
unha lanterna pequena de peto.
Espertounos
cedo o irmán de Toñito. Á beira da tenda dos maiores puxeran unha pequena
fogueira con pedras ao redor. Ao carón dela, á noitiña prendíamos lume coas
pólas e piñóns de piñeiro que recolliamos no chan. O irmán de Quique,
aficionado a tocar a guitarra e o irmán de Toñito mollando os beizos con
maestría na súa harmónica diatónica de blues marca “blues harp”, facían o resto. Tiñamos festa rachada garantida. Tamén levabamos un pequeno fornelo para
quentar o leite e mais a comida. Tiñamos cazos, tixola e unha morea de comida
de medo. Tamén larpeiradas coma chocolate e un bandullo que nos fixera a nai de
Lois o maravillas. Por iso pesaba tanto as nosas mochilas, claro! Despois de
almorzar, os maiores convidáronos a facer unha pequena excursión.
-Eu quería ficar na praia a nadar un pouco e tomar o sol,
dixo Quique.
-De iso nada, meu. Xa haberá tempo dabondo para eso. Ti ves
con nós, non queremos que afogues e despois tiñamos outra liada na casa.
Rosmando un pouco, aceptou sen rechistar.
Fumos
primeiro ó Faro. Levántase maxestuoso no medio, no lugar chamado Chans que é o
cumio máis alto da illa (hai que ter en conta que só ten cento cincuenta metros
respecto ao nivelo do mar), alumeando na noite escura cos seus refachos
lumínicos coma se fose a luz dunha ambulancia, pero sin son. Dende aí collimos
á dereita bordeando os cantís ata chegar ao extremo norte da illa. Dende esa
posición observamos un pequeno illote quebrado da illa principal que se chama
Sentulo. Detivémonos a contemplar a fermosa vista da illa mirando cara ao sur
onde podíamos ollar tamén a pequena illa de Ansag. Aos poucos, voltamos de novo
cara as nosas tendas de campaña, na praia de Lagoelas.
- Por hoxe xa abonda de camiñar, dixo o irmán de Quique.
Era a hora do xantar.
Comimos unha empanada de zamburiñas que fixera a miña nai e mais uns bocadillos
de tortilla de patacas. Para beber, auga e refrescos marca “mirinda” para nós e para os maiores
unhas cervexas que deixaran pola mañá
cedo nun regato con auga doce que baixaba das ladeiras da illa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario