VII. A Morte de Morlinguer
Finou
Morlinguer un día de inverno, frío, con treboada e unha nortada de medo.
Fungaba o vento na fraga de Bargon que mesmo fixo abanear aos carballos máis
senlleiros; o da Golvada, por exemplo, perdou non sei cantas pólas e ficou
ferido no seu tronco por un raio electrizante que descendeu dende o Alén. Chovía con forza inusitada na illa de Aunios.
Fixéranlle o
enterro coma adoitaban facelo cos demais defuntos, agás un detalle importante;
no canto de poñer o corpo nun carballo oco coma era costume, puxeron a
Morlinguer deitado no chan da súa embarcación de cando chegara a illa facía xa
moitas lúas, o seu curragh, a súa fráxil chalana restaurada pola man sabia
do carpinteiro de ribeira da illa.
Na praia de Lagoelas déronlle o derradeiro
adeus. A algún que outro Brión caíronlle
bágoas pola meixela. O seu amigo e discípulo, chorando a moco tendido a perda
do seu amigo e mestre empurrou a embarcación por derradeira vez. Despois o
vento Aquilón inflou a vela relinga e a nave silandeira desapareceu da vista dos habitantes da illa ata esvaerse
fóra do anel de brétema que envolve Aunios.
Coñecemos hoxe polos estudos achados que para
o pobo Celta o mar era un lugar de paso
e a comunicación imprescindible co Alén.
“Este conto seica está gravado nun petroglifo
na laxe da fraga de Bargon, e aínda hoxe segue tapada polos carballos senlleiros
derrubados polo vento Aquilón, e agochados polas silveiras e a morea de rochas
esnaquizadas polas treboadas e as chuvias que de cando en vez baten á illa de
Aunios, agardando que alguén descubra, interprete e saiba transmitir esta curta
pero fermosa historia aos seus”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario