II. A Teima de ires de acampada á illa
Dicíano sempre nas súas casas de boca para fóra, pero a
ilusión dos tres amigos e compañeiros era ires algún día de acampada á illa,
pero os seus pais crían que aínda eran moi pequenos para iren sós.
Todos menos Lois o
marabillas tiñan irmáns de máis idade ca eles. Estes, durante as vacacións de verán ían sempre uns
días de acampada. Cando voltaban á casa, feitos uns porcalleiros e con roña no
corpo pero cheos de ledicia, contabanos as súas vivencias telúricas e tamén
cósmicas, sen entrar en profundidades porque coma decía o irmán de Quique:
Temos dereito tamén ao segredo dos nosos pecados (Dicíano porque despois
soupemos que empinaban o codo coas cervexas e “outros líquidos elementos”, ademais das fumatas de
canutos que levaban agochados nos seus puchos).
Acampaban sempre no mesmo lugar na illa: no
pequeno souto de piñeiros perto da Praia de Lagoelas. Contabanos as súas
andainas, e os seus percorridos pola illa, que coma non é moi extensa adoitaban
facelo en dous días, porque tampouco era cousa de ires de marcha a todo meter
coma no servizo militar. Hai que facelo aos poucos e amodiño. O irmán maior de
Quique era tamén aficionado á fotografía e levaba sempre unha cámara
fotográfica marca kodak, con película de cartucho e que podía disparar ata
trinta e seis fotos, non á vez senon de unha en unha. Despois na casa poñíaas nun álbum coa data da acampada. Xa
tiñan polo menos catro.
III. O Plan
Puxeron en marcha entre os tres amigos e compañeiros de instituto un plan
feito á conciencia, con aleivosía, premeditación e tamén nos consta que con
nocturnidade, porque de cando en vez quedaban a durmir na casa dun deles, por
quenda rigorosa. Ían pedirlles aos seus pais ires de acampada este verán na
compaña dos seus irmáns maiores, tendo en conta que acadaran unhas boas notas
no curso e ían pasar a cuarto limpos de toda asignatura, non coma outros que
mesmo andaban a pintar a godalla xogando ao futbolín en vez de ir á clase. Eles
considerábanse persoas maiores e as súas hormonas así o confirmaban. Eran uns adolescentes
coma a copa dun carballo.
Compre, aínda que sexa breve, facer un comentario en col de esta etapa da
vida tan importante para un.
Desátanse non poucos
conflitos, persoales e tamén fisiolóxicos. As hormonas agroman no organismo,
evolucionan, múdan e reprodúcense a unha velocidade de vértixe. Non hai xeito
de acougalas! Na profundidade dos seus cuartos ao xeito de tobeiras saen os
cheiros e os sons máis extraños. Unha mestura de naftalina e perfume barateiro
asolaga o corredor e acada ás demais estadías da casa cos seus ecos e recendos
misteriosos.
A
adolescencia é esa etapa da vida na que un convírtese nun incipiente filósofo:
pescudan, experimentan, axexan, cotexan probabilidades e posibilidades;
desespéranse, alporízanse, anóxanse. Revíranse e recuan: dubidan e vólvense
inxenuamente confiados. Trabúcanse. Coñecen ao seu primeiro amor, tamén sofren
o primeiro desengano. Advirten a bondade, a ruindade e as mezquindades dos
homes ao mesmo tempo. En definitiva, é unha etapa na que o mundo póñese aos
seus pés, e tamén á das súas hormonas.
Feita esta
apreciación persoal que non pretende ser nin científica nin moral, podemos
continuar sen mais coa nosa historia.
Estabamos a
falar da teima que tiñan os nosos amigos de ires de acampada á illa. Pois ben,
non sei coma fixeron e convenceron aos seus pais, nais e aos seus irmáns
maiores, pero o feito indubidable é que o conqueriron. Isto eche un misterio
Divino, coma di a miña tía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario